Ustroje ramowo-ścianowe: a), b) ściany ustawione na fundamencie, c) ściana-tarcza międzykondygnacyjna, d) szczegół połączenia ściany ze słupem; 1 — ściana o przekroju prostokątnym, 2 — ściana o przekroju dwuteowym, 3 — ściana wypełniająca (przepona, tarcza), 4 — rygiel ramy, 5 — słup.
Ustroje ramowo-ścianowe
Ściany współpracujące z ramami w przenoszeniu głównie obciążeń poziomych mogą stanowić oddzielne pasma biegnące od fundamentu przez całą wysokość budynku (rys. a, b), bądź też mogą tylko wypełniać pole ram między kondygnacjami (rys. c).
Grubość ścian-tarcz stanowiących usztywnienie budynku wynosi 15-20 cm, natomiast grubość ścian przenoszących obciążenia pionowe i poziome w budynkach o wysokości do 30 kondygnacji może wynosić 30 cm w dolnych kondygnacjach i 16—18 cm w górnych. Ściany mają przekrój prostokątny (rys. a), teowy lub dwuteowy (rys. b). Jeśli ściana współpracuje w drugiej płaszczyźnie z innymi elementami konstrukcyjnymi, wówczas przyjmuje się przekroje złożone, teowy, dwuteowy.
Sciany-tarcze mogą być wykonane z betonu (żelbetu), murów ceglanych lub betonowych z bloczków. Ściany murowane stosuje się częściej w budynkach kilkukondygnacyjnych, natomiast w budynkach wysokich lepiej jest stosować ściany żelbetowe połączone ze słupami. Na rysunku d pokazano sposób połączenia ściany ze słupem. Ściany-tarcze wykonane z murów powinny szczelnie przylegać na obwodzie do słupów i rygli ram. Do wykonania ich należy używać materiałów o odpowiedniej wytrzymałości i jakości.